Damien Rice

Deze nummers doen mij denken aan mooie tijden waarin ik verliefd werd.

 

 

Wereldleed

Met wijd openstaande ogen keek ze me waarschuwend aan. Ze maakte opgewekte bewegingen toen ze mij, haar halve avondmaal in mijn gezicht sputterend, op iets zeer relevants wilde attenderen. Tenminste, dat nam ik aan - gezien de aderen die over haar hoofd liepen inmiddels dik aanzetten. Toen ik een van mijn oordopjes uit mijn oorschelp trok om haar te kunnen verstaan, meldde ze dat 'mijn tas openstond'. Ik vroeg haar waarom ze daar zo'n probleem van maakte. Ik kreeg vervolgens een verbijsterde blik toegeworpen. 'Pas maar op meisje, straks verlies je nog iets of word je beroofd!!!!!'

Led Zeppelin

Sommigen begrijpen niet dat ik iemand ben die in schoolpauzes schaamteloos mee kan blèren met de gitaarsolo's van Jimmy Page en het 'kattengejank' van Robert Plant.

Pink Floyd - The Wall

In naam van de vlag waarvoor hij strijdt

Een bordeaux rode baret,
Schuin op zijn geschoren hoofd gezet
Medailles van victorie op zijn borst gespeld
De eer na een lange weg van nutteloos geweld;

Hij stond daar, ondanks zichzelf
Met om zich heen een wanordig strijdveld
Met in zijn handen slechts één banale beweging naar de dood

Lederen laarzen
strak vastgeknoopt
om elk zijn voet
Weggetrokken littekens
staand voor elke strijd
met zijn onverslaanbare moed

Donderslagen zijn trommelvliezen teisterend
Door tranen gevoeden chaos, eeuwig blijvend
In naam van de vlag waarvoor hij strijdt
Raakt hij zijn broederlijke compagnonnen kwijt

Door machteloosheid gevolgde furie
Wrekend op de vijanden die hij ziet
Soldaten, vrouwen en zelfs een kind
Achteloos opgewassen tegen het vechtende bewind

Een bordeaux rode baret,
Schuin op zijn geschoren hoofd gezet
Medailles van victorie op zijn borst gespeld
Prikkend in zijn hart, door gevoelens ontsteld
Zijn vlag viert de zege
Maar vindt hij zichzelf een held?

La Dispute betekent 'de ruzie' in het Frans.

Nostalgie

Frisse februariwinden mijn wangen strelend
een verkleumde vinger met mijn lokken spelend

Mijn ogen gesloten, nostalgerend
statig fonkelende sterren associërend

met toendertijd, onze momenten
zijn ver in het verleden gelegen

tot in de diepste diepte
met mijn hart geregen

"You know what’s so uncomfortable about this? It shows that perhaps one of the most evil men in history, was a human being. That, on occasion, he could be nice, even flirty. That’s not all. You want to see evil people as evil, screaming horrible stuff over a desk with 20 microphones with 20, 000 people saluting them. The evil is clear and recognizable then. This shows a completely different image, it scares you because that means that evil isn’t a stereotype, that evil is not recognizable, that evil could be anyone. It scares you because this shows that could be lurking inside anyone and you’ll never ever know. Maybe in you?"

Mevrouw Balvanovic - 25 de noviembre de 2012

Het was zondagavond, tien minuten voor zes.
Ik was in paniek, cijfers tolden door mijn hoofd en gefrusteerd smeet ik mijn wiskundeboek tegen de muur. Ik snelde me de trap af, ik stapte op mijn rammelende fiets en ik reed weg.
Even weg van hier.

De nieuwe maan zat verborgen onder een sluier van miljarden sterren.
Mijn ogen gleden over het rimpelende water waarin enkele eenden geruisloos rondzwommen en zo nu en dan hun kopjes onder water staken.

Ik schrok.
Een statig fonkelende ster begaf het, en met een rechte straal liet hij zich naar beneden vallen.
Gefascineerd staarde ik naar de lege ruimte waar het hemellichaam zich zojuist bevond, en bedacht me hoe prachtig hij geschenen had.

Opeens voelde ik iets op mijn schouder.
Het was een hand. Er stond iemand achter me.
‘Mevrouw…’ fluisterde ik.
Mijn zicht op de glinsterende golven vervaagde
en in mijn droge handpalm vloeide een traan.

Ik ga vanavond The Wall voor de tweede keer kijken.

Quasi-krankjorum

Avec ma malleuse amie, Iva.

10 de febrero

Het was al vroeg in de morgen toen ik mij halsoverkop de trein van 9:31 uur naar Zwolle insnelde. Ik was net wakker en had me voorgenomen eenmaal in de trein aangekomen, mijn nog niet uitgevoerde ochtendritueel te voltrekken: ontbijten, Pink Floyd luisteren en mijn haren borstelen. Zoekend liep ik door het gele gevaarte en vond uiteindelijk een zitplaats tegenover een alter ego van Spinvis. Meneer droeg geitenwollensokken en had een flinke verzameling "3D moedervlekken" in zijn hals. Hij staarde naar me en lachte onhandig toen hij merkte dat ik terugkeek. Peinzend zocht hij naar woorden maar had echter niet genoeg lef een geschikt gesprek te openen. Ik haalde oordopjes en een prinsessenbroodtrommel uit mijn tas en zette een borstel in mijn vettige haren. 'Wat heb jij mooi haar,' zei hij warempel. 'dat doet mij denken aan vroeger, toen ik elke dag de haren van mijn zus moest borstelen.' Met volle kracht trok ik aan een stevige klit, waarna mijn ogen traanden van de pijn. 'Ja, dat vond ik nooit leuk. De haren van mijn zus. De felrode haren van mijn zus...' Tikkend op zijn doorzichtige broodtrommel die op zijn schoot lag, wendde hij zijn blik af naar buiten. Ik nam een geïrriteerde hap van mijn broodje hagelslag en hield zijn moedeloos gemompel voor wat het was – dat veroorzaakte een ongemakkelijke stilte. 'Wat moet er eigenlijk volgens jou gebeuren om de economische crisis te stoppen?' zijn chocoladebruine ogen keken verwachtingsvol in die van mij en hij streek met zijn verrimpelde hand door de kleine krulletjes in zijn haren. 'Beste meneer,' antwoordde ik. 'Ik ben amper vijftien jaar en ik heb werkelijkwaar geen idee. Goedemorgen.'

25 de febrero

Het is tijd, voor de executie:
een opsomming van cijfers voor twintig kinderen uit de klas, over het doen en laten tijdens hun wiskundetest.
Degene die het minst weet, ligt uit het spel.
Behalve de nerd: die, hoeft nooit naar huis.

Als een Wie is de Mol kandidaat met een groen scherm, zó blij was ik met mijn 7.3 op fucking wiskunde

Ach ja, mijn vrienden...

https://www.facebook.com/home.php#!/photo.php?v=474397102604320